To ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας
-------------------------------------------------
«Όλα τα ξεπουλάμε σε τιμή ευκαιρίας». Αναφέρομαι στις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, που περιλαμβάνουν ήδη τώρα και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, που ανήκουν στο λαό και όχι στις εκάστοτε κυβερνήσεις, και που τώρα εκποιούνται. Εκποιούνται μαζικά, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα και κυρίως χωρίς πρόβλεψη των συνθηκών αντικατάστασής τους, με μόνο στόχο να πληρωθούν οι δανειστές μας. Εμφανίζονται και οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές ως μεταρρυθμίσεις. Αλλά, εκτός του ότι η παρούσα Κυβέρνηση ουδόλως εξουσιοδοτήθηκε από τον ελληνικό λαό για το, σπασμωδικών αυτών προδιαγραφών, ξεπούλημα της περιουσίας του, οι κίνδυνοι αυτού του εγχειρήματος είναι μεγάλοι και μη αντιστρέψιμοι. Και τούτο, επειδή οι συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων, ανά την υφήλιο, είναι απογοητευτικές, όπως προκύπτει από εκτενέστατη σχετική βιβλιογραφία. Μερικά από τα ευρήματα αναφέρονται στη συνέχεια:
- Παρότι, μια από τις κεντρικές δικαιολογίες των ιδιωτικοποιήσεων είναι η επιτάχυνση των ρυθμών ανάπτυξης των αναπτυσσόμενων οικονομιών, μελέτες διαπιστώνουν αρνητική σχέση ανάμεσα στην ανάπτυξη και στις ιδιωτικοποιήσεις .
- Έρευνα που αναφέρεται στα αποτελέσματα 178 από 998 τσέχικων επιχειρήσεων, που ιδιωτικοποιήθηκαν το 1992 καταλήγει σε συμπεράσματα αντίθετα από αυτά που πρεσβεύει η νεοφιλελεύθερη θεώρηση: δηλαδή, ότι η αποτελεσματικότητα των επιχειρήσεων, καθώς και η απασχόληση περιορίστηκαν μετά την ιδιωτικοποίηση .
- Ένα γενικό συμπέρασμα, που αναφέρεται στις ιδιωτικοποιήσεις υποστηρίζει ότι «η λιγότερο τραυματική ιδιωτικοποίηση είναι αυτή που διενεργείται από δημοκρατικές κυβερνήσεις προηγμένων οικονομιών και χωρίς πίεση από διεθνείς οργανισμούς ή την ΕΕ, με μόνο στόχο τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας της χώρας, χωρίς μεταφορά ισχύος σε ξένους ή θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των πολιτών τους» .
- Έρευνα που αφορά τη σχέση ιδιωτικοποιήσεων και κρατικών εσόδων εμφανίζεται με αρνητικό πρόσημο, που σημαίνει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δυσχεραίνουν την αντιμετώπιση χρέους και ελλειμμάτων, επειδή περιορίζουν τα κρατικά έσοδα .
-Η ιδιωτικοποίηση της παροχής νερού στη Μ. Βρετανία το 2002 είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση, κατά 60% της τιμής του. Και η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων είχε συνεχείς καταστροφές με εκτροχιασμούς και 60 θύματα .
Η κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, εξάλλου, ενθαρρύνει την εμφάνιση περίεργων επενδυτικών ευκαιριών, καθώς ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ενδιαφέρονται για δάνεια και προβληματικές εταιρείες, τις οποίες προσπαθούν να εξαγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές .
Από τις 12.02.2011, όμως, τα πράγματα σκουραίνουν και απαιτούν άμεση αντίδραση. Πράγματι, αυτά που μας συμβαίνουν και που ξετυλίγουν την ύπαρξη δραματικών σχεδίων εναντίον της χώρας μας θα τα κρίναμε απίστευτα πριν λίγο καιρό. Χρειάστηκε πάνω από ένας χρόνος στην τρόικα για να συνειδητοποιήσει αυτό που εξαρχής ήταν ξεκάθαρο. Ότι δηλαδή οι στόχοι του Μνημονίου ήταν παντελώς ανέφικτοι. Ωστόσο, η αυταπόδεικτη αυτή διαπίστωση διατυπώθηκε με όλους τους τρόπους, από την πρώτη στιγμή και συνεχώς, από γνωστούς ξένους οικονομολόγους, για να μην προσθέσω και κάποιους Έλληνες, μια και αυτοί οι τελευταίοι είχαν χαρακτηριστεί ως εχθροί του Έθνους.
Επί ενάμισι περίπου χρόνο οι κυβερνητικοί μας παράγοντες, με τη σύμπραξη της πλειοψηφίας των ΜΜΕ, μας βαυκάλιζαν με μύθους όχι μόνο αφελείς, αλλά και κακόγουστους όπως, «ότι πάμε καλά», ότι «σε λίγο βγαίνουμε με άνεση στις αγορές», ότι «οι θυσίες του ελληνικού λαού αποδίδουν» και άλλα παρόμοια. Αλλά, παράλληλα, ήταν γενικώς, ικανοποιημένη και η τρόικα, και τα μεγάλα αφεντικά της, που σε τακτά χρονικά διαστήματα αισθάνονταν την ανάγκη να κάνουν δηλώσεις του τύπου : «Η ελληνική οικονομία πάει καλά», «εκτιμούμε τις προσπάθειες της Ελλάδας» κλπ, κλπ. Και να σημειωθεί ότι όχι μόνο ουδείς μνημονιακός στόχος έχει εκπληρωθεί, αλλά επιπλέον πολλές μαύρες ενδείξεις εμφανίζονται για πρώτη φορά στην ιστορία, όπως π.χ. αυτή του Χρηματιστηρίου των Αθηνών, όπου το 2010 ο αριθμός των εταιριών, που χάνουν είναι ανώτερος αυτών που εμφανίζουν κέρδος. Πράγματι, στο σύνολο των 265 εισηγμένων επιχειρήσεων, οι ζημίες ανέρχονται σε €2.9 δισεκατομμύρια, έναντι €3.6 δισεκατομμυρίων κερδών το 2010 .
Ένα από τα πολλά ερωτήματα αυτής της πικρής περιόδου, και πριν σπάσει το απόστημα της παραπλάνησης, είναι το ποιος κορόιδευε ποιόν και γιατί. Αν και οι διαδρομές που ακολούθησαν οι σωρευτικές παραποιήσεις της πραγματικότητας είναι δαιδαλώδεις, το απολύτως σίγουρο είναι ότι το θλιβερό αυτό κατασκεύασμα στόχευε στον αποπροσανατολισμό του ελληνικού λαού. Ο οποίος, αφού εξευτελίστηκε με δηλώσεις όπως «μαζί τα φάγαμε», και αφού κατατρομοκρατήθηκε με το φάσμα της πτώχευσης, της αποπομπής από την Ευρωζώνη και με τη δήθεν αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων, δέχθηκε διαδοχικές και αιματηρές περικοπές του βιοτικού του επιπέδου, στην προσπάθειά του να σωθεί. Και μέσα στον κυκεώνα της εξαπάτησης των εργαζομένων να επικεντρωθώ σ’ ένα και μοναδικό σημείο, που είναι πολύ χαρακτηριστικό. Αναφέρομαι στις ατέρμονες συζητήσεις, αρνήσεις, διαβεβαιώσεις, υποσχέσεις των αρμοδίων, ότι δήθεν οι εκάστοτε περικοπές μισθών, επιδομάτων, δώρων, συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, -δηλαδή όλες αυτές οι συμφορές- που άρχιζαν σ’ ένα τομέα ή κλάδο δεν θα επεκτείνονταν και στο σύνολο της οικονομίας. Ποιος, αλήθεια, πρωτοετής φοιτητής οικονομικών επιστημών δικαιούται να αγνοεί ότι οι διάφοροι τομείς και κλάδοι μιας οικονομίας λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία;
Και ξαφνικά, με μια πολύ κακοστημένη, είναι αλήθεια, παράσταση, ο ελληνικός λαός πληροφορήθηκε ότι οι απάνθρωπες θυσίες που του έχουν επιβληθεί δεν ήταν παρά ο μεζές των δανειστών, οι οποίοι εδώ και τώρα απαιτούν το κύριο πιάτο, δηλαδή τα ελληνικά λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις παραλίες, τα νησιά και…… υπό συζήτηση τον Παρθενώνα, κυρίως λόγω δυσκολίας μεταφοράς του.
Όσοι θέλησαν να πληροφορηθούν το περιεχόμενο του τερατώδους αυτού Μνημονίου, με το οποίο η άμοιρη Ελλάδα έχει δεθεί χειροπόδαρα, γνωρίζουν ότι έχουμε δώσει στους δανειστές το δικαίωμα να μας τα πάρουν όλα. Και όχι μόνο, αλλά και να περάσουν κατά βούληση τα δικαιώματά τους σε τρίτους. Π.χ., και γιατί όχι, στην Τουρκία.
Το θρίλερ «Ελλάς» προχώρησε πολύ. Προχώρησε ανεπίτρεπτα και με σαφείς εγκληματικές προεκτάσεις. Πράγματι, το πρόγραμμα του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, που τέθηκε ήδη σε εφαρμογή, δεν έχει προηγούμενο από την άποψη της έκτασής του και οι μόνες ελπίδες ανατροπής του είναι η ανικανότητα και ανοργανωσιά της Κυβέρνησης, αλλά και η αυξανόμενη λαϊκή οργή, που πια εμφανίζεται καθημερινά με βίαιες επιθέσεις εναντίον πολιτικών, όπου κι αν αυτοί εμφανιστούν.
Και τώρα πρέπει, κατεπειγόντως, να διακοπεί αυτό το πρόγραμμα ξεπουλήματος, γιατί διαφορετικά θα έχουμε εξαφανιστεί από προσώπου Γης.
Ο δημόσιος πλούτος μιας χώρας ανήκει στο λαό της και καμιά κυβέρνηση, με όσο μεγάλη πλειοψηφία κι αν έχει εκλεγεί, δεν έχει δικαίωμα να τον αγγίξει, και πολύ περισσότερο να τον εκποιήσει. Όπως το υποστήριξα από την πρώτη στιγμή, η μόνη μας διέξοδος ήταν και παραμένει η αναδιαπραγμάτευση-αναδιάρθρωση του χρέους με κούρεμα, τουλάχιστον 35% τώρα πια ή και περισσότερο – το αναγκαστικό ποσοστό του κουρέματος αυξάνει κάθε ημέρα που περνά, εφόσον ανέρχεται το χρέος ως ποσοστό στο ΑΕΠ, κάτι που επίσης ήταν ευδιάκριτο από την πρώτη στιγμή. Σε περίπτωση που οι δανειστές μας δεν συναινέσουν-πράγμα που θεωρώ απίθανο-, οι εναλλακτικές ή συμπληρωματικές μας λύσεις είναι:
*Προσπάθεια κήρυξης του χρέους ως «επαχθούς». Δεν θα είναι δύσκολο, εφόσον η σκληρότητα των όρων του δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.
*Απαίτηση καταβολής, από τη Γερμανία, των €172 περίπου δισεκατομμυρίων, που μας οφείλει για τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, που διέπραξαν οι πρόγονοί της στη χώρα μας, στο διάστημα της κατοχής.
*Προσέγγιση στην Κίνα για να μας βοηθήσει, προσφέροντάς της την εκμετάλλευση-όχι την εκποίηση- του δημόσιου πλούτου μας για κάποια χρόνια.
*Παύση πληρωμών, στο εξωτερικό, μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε, έστω και αντιμετωπίζοντας κάποιο κίνδυνο αποπομπής μας από την Ευρωζώνη, αν και πολύ μικρό, αν συνυπολογιστούν οι σοβαρότατες δυσχέρειες και οι υπαρκτοί κίνδυνοι διάλυσης, που αντιμετωπίζει η ΕΕ και το ευρώ. Ωστόσο, στη ζυγαριά πρέπει να μπει και αυτό το ενδεχόμενο, που όμως ο κίνδυνός των συνεπειών του, κατά την κρίση μου, θα πρέπει να βαρύνει λιγότερο από όσο ο οριστικός μας χαμός.
*Άμεση εγκατάλειψη της αδιέξοδης αντιαναπτυξιακής στρατηγικής του Μνημονίου και κατάστρωση ενός απλού αναπτυξιακού προγράμματος, με επίκεντρο τη διενέργεια δημόσιων επενδύσεων και την αύξηση της ζήτησης των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων.
Εξυπακούεται ότι θα πρέπει να λειτουργήσουμε με μεγάλη ταχύτητα, και ίσως αν δεν υπάρξει άλλη λύση, με μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων, για να αποφύγουμε κοινωνική εξέγερση, που ελλοχεύει και που απειλεί να προκαλέσει αριθμό θυμάτων ανάλογο αυτού που θρήνησε η Αργεντινή, όταν βρέθηκε, περίπου, στη θέση μας.
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
(Προδημοσίευση από το υπό εκτύπωση νέο βιβλίο της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη από τις εκδόσεις Λιβάνης με τίτλο "Όλη η Αλήθεια για Χρέος και Ελλείμματα και πως θα σωθούμε"
-------------------------------------------------
«Όλα τα ξεπουλάμε σε τιμή ευκαιρίας». Αναφέρομαι στις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, που περιλαμβάνουν ήδη τώρα και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, που ανήκουν στο λαό και όχι στις εκάστοτε κυβερνήσεις, και που τώρα εκποιούνται. Εκποιούνται μαζικά, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα και κυρίως χωρίς πρόβλεψη των συνθηκών αντικατάστασής τους, με μόνο στόχο να πληρωθούν οι δανειστές μας. Εμφανίζονται και οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές ως μεταρρυθμίσεις. Αλλά, εκτός του ότι η παρούσα Κυβέρνηση ουδόλως εξουσιοδοτήθηκε από τον ελληνικό λαό για το, σπασμωδικών αυτών προδιαγραφών, ξεπούλημα της περιουσίας του, οι κίνδυνοι αυτού του εγχειρήματος είναι μεγάλοι και μη αντιστρέψιμοι. Και τούτο, επειδή οι συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων, ανά την υφήλιο, είναι απογοητευτικές, όπως προκύπτει από εκτενέστατη σχετική βιβλιογραφία. Μερικά από τα ευρήματα αναφέρονται στη συνέχεια:
- Παρότι, μια από τις κεντρικές δικαιολογίες των ιδιωτικοποιήσεων είναι η επιτάχυνση των ρυθμών ανάπτυξης των αναπτυσσόμενων οικονομιών, μελέτες διαπιστώνουν αρνητική σχέση ανάμεσα στην ανάπτυξη και στις ιδιωτικοποιήσεις .
- Έρευνα που αναφέρεται στα αποτελέσματα 178 από 998 τσέχικων επιχειρήσεων, που ιδιωτικοποιήθηκαν το 1992 καταλήγει σε συμπεράσματα αντίθετα από αυτά που πρεσβεύει η νεοφιλελεύθερη θεώρηση: δηλαδή, ότι η αποτελεσματικότητα των επιχειρήσεων, καθώς και η απασχόληση περιορίστηκαν μετά την ιδιωτικοποίηση .
- Ένα γενικό συμπέρασμα, που αναφέρεται στις ιδιωτικοποιήσεις υποστηρίζει ότι «η λιγότερο τραυματική ιδιωτικοποίηση είναι αυτή που διενεργείται από δημοκρατικές κυβερνήσεις προηγμένων οικονομιών και χωρίς πίεση από διεθνείς οργανισμούς ή την ΕΕ, με μόνο στόχο τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας της χώρας, χωρίς μεταφορά ισχύος σε ξένους ή θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των πολιτών τους» .
- Έρευνα που αφορά τη σχέση ιδιωτικοποιήσεων και κρατικών εσόδων εμφανίζεται με αρνητικό πρόσημο, που σημαίνει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δυσχεραίνουν την αντιμετώπιση χρέους και ελλειμμάτων, επειδή περιορίζουν τα κρατικά έσοδα .
-Η ιδιωτικοποίηση της παροχής νερού στη Μ. Βρετανία το 2002 είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση, κατά 60% της τιμής του. Και η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων είχε συνεχείς καταστροφές με εκτροχιασμούς και 60 θύματα .
Η κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, εξάλλου, ενθαρρύνει την εμφάνιση περίεργων επενδυτικών ευκαιριών, καθώς ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ενδιαφέρονται για δάνεια και προβληματικές εταιρείες, τις οποίες προσπαθούν να εξαγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές .
Από τις 12.02.2011, όμως, τα πράγματα σκουραίνουν και απαιτούν άμεση αντίδραση. Πράγματι, αυτά που μας συμβαίνουν και που ξετυλίγουν την ύπαρξη δραματικών σχεδίων εναντίον της χώρας μας θα τα κρίναμε απίστευτα πριν λίγο καιρό. Χρειάστηκε πάνω από ένας χρόνος στην τρόικα για να συνειδητοποιήσει αυτό που εξαρχής ήταν ξεκάθαρο. Ότι δηλαδή οι στόχοι του Μνημονίου ήταν παντελώς ανέφικτοι. Ωστόσο, η αυταπόδεικτη αυτή διαπίστωση διατυπώθηκε με όλους τους τρόπους, από την πρώτη στιγμή και συνεχώς, από γνωστούς ξένους οικονομολόγους, για να μην προσθέσω και κάποιους Έλληνες, μια και αυτοί οι τελευταίοι είχαν χαρακτηριστεί ως εχθροί του Έθνους.
Επί ενάμισι περίπου χρόνο οι κυβερνητικοί μας παράγοντες, με τη σύμπραξη της πλειοψηφίας των ΜΜΕ, μας βαυκάλιζαν με μύθους όχι μόνο αφελείς, αλλά και κακόγουστους όπως, «ότι πάμε καλά», ότι «σε λίγο βγαίνουμε με άνεση στις αγορές», ότι «οι θυσίες του ελληνικού λαού αποδίδουν» και άλλα παρόμοια. Αλλά, παράλληλα, ήταν γενικώς, ικανοποιημένη και η τρόικα, και τα μεγάλα αφεντικά της, που σε τακτά χρονικά διαστήματα αισθάνονταν την ανάγκη να κάνουν δηλώσεις του τύπου : «Η ελληνική οικονομία πάει καλά», «εκτιμούμε τις προσπάθειες της Ελλάδας» κλπ, κλπ. Και να σημειωθεί ότι όχι μόνο ουδείς μνημονιακός στόχος έχει εκπληρωθεί, αλλά επιπλέον πολλές μαύρες ενδείξεις εμφανίζονται για πρώτη φορά στην ιστορία, όπως π.χ. αυτή του Χρηματιστηρίου των Αθηνών, όπου το 2010 ο αριθμός των εταιριών, που χάνουν είναι ανώτερος αυτών που εμφανίζουν κέρδος. Πράγματι, στο σύνολο των 265 εισηγμένων επιχειρήσεων, οι ζημίες ανέρχονται σε €2.9 δισεκατομμύρια, έναντι €3.6 δισεκατομμυρίων κερδών το 2010 .
Ένα από τα πολλά ερωτήματα αυτής της πικρής περιόδου, και πριν σπάσει το απόστημα της παραπλάνησης, είναι το ποιος κορόιδευε ποιόν και γιατί. Αν και οι διαδρομές που ακολούθησαν οι σωρευτικές παραποιήσεις της πραγματικότητας είναι δαιδαλώδεις, το απολύτως σίγουρο είναι ότι το θλιβερό αυτό κατασκεύασμα στόχευε στον αποπροσανατολισμό του ελληνικού λαού. Ο οποίος, αφού εξευτελίστηκε με δηλώσεις όπως «μαζί τα φάγαμε», και αφού κατατρομοκρατήθηκε με το φάσμα της πτώχευσης, της αποπομπής από την Ευρωζώνη και με τη δήθεν αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων, δέχθηκε διαδοχικές και αιματηρές περικοπές του βιοτικού του επιπέδου, στην προσπάθειά του να σωθεί. Και μέσα στον κυκεώνα της εξαπάτησης των εργαζομένων να επικεντρωθώ σ’ ένα και μοναδικό σημείο, που είναι πολύ χαρακτηριστικό. Αναφέρομαι στις ατέρμονες συζητήσεις, αρνήσεις, διαβεβαιώσεις, υποσχέσεις των αρμοδίων, ότι δήθεν οι εκάστοτε περικοπές μισθών, επιδομάτων, δώρων, συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, -δηλαδή όλες αυτές οι συμφορές- που άρχιζαν σ’ ένα τομέα ή κλάδο δεν θα επεκτείνονταν και στο σύνολο της οικονομίας. Ποιος, αλήθεια, πρωτοετής φοιτητής οικονομικών επιστημών δικαιούται να αγνοεί ότι οι διάφοροι τομείς και κλάδοι μιας οικονομίας λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία;
Και ξαφνικά, με μια πολύ κακοστημένη, είναι αλήθεια, παράσταση, ο ελληνικός λαός πληροφορήθηκε ότι οι απάνθρωπες θυσίες που του έχουν επιβληθεί δεν ήταν παρά ο μεζές των δανειστών, οι οποίοι εδώ και τώρα απαιτούν το κύριο πιάτο, δηλαδή τα ελληνικά λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις παραλίες, τα νησιά και…… υπό συζήτηση τον Παρθενώνα, κυρίως λόγω δυσκολίας μεταφοράς του.
Όσοι θέλησαν να πληροφορηθούν το περιεχόμενο του τερατώδους αυτού Μνημονίου, με το οποίο η άμοιρη Ελλάδα έχει δεθεί χειροπόδαρα, γνωρίζουν ότι έχουμε δώσει στους δανειστές το δικαίωμα να μας τα πάρουν όλα. Και όχι μόνο, αλλά και να περάσουν κατά βούληση τα δικαιώματά τους σε τρίτους. Π.χ., και γιατί όχι, στην Τουρκία.
Το θρίλερ «Ελλάς» προχώρησε πολύ. Προχώρησε ανεπίτρεπτα και με σαφείς εγκληματικές προεκτάσεις. Πράγματι, το πρόγραμμα του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, που τέθηκε ήδη σε εφαρμογή, δεν έχει προηγούμενο από την άποψη της έκτασής του και οι μόνες ελπίδες ανατροπής του είναι η ανικανότητα και ανοργανωσιά της Κυβέρνησης, αλλά και η αυξανόμενη λαϊκή οργή, που πια εμφανίζεται καθημερινά με βίαιες επιθέσεις εναντίον πολιτικών, όπου κι αν αυτοί εμφανιστούν.
Και τώρα πρέπει, κατεπειγόντως, να διακοπεί αυτό το πρόγραμμα ξεπουλήματος, γιατί διαφορετικά θα έχουμε εξαφανιστεί από προσώπου Γης.
Ο δημόσιος πλούτος μιας χώρας ανήκει στο λαό της και καμιά κυβέρνηση, με όσο μεγάλη πλειοψηφία κι αν έχει εκλεγεί, δεν έχει δικαίωμα να τον αγγίξει, και πολύ περισσότερο να τον εκποιήσει. Όπως το υποστήριξα από την πρώτη στιγμή, η μόνη μας διέξοδος ήταν και παραμένει η αναδιαπραγμάτευση-αναδιάρθρωση του χρέους με κούρεμα, τουλάχιστον 35% τώρα πια ή και περισσότερο – το αναγκαστικό ποσοστό του κουρέματος αυξάνει κάθε ημέρα που περνά, εφόσον ανέρχεται το χρέος ως ποσοστό στο ΑΕΠ, κάτι που επίσης ήταν ευδιάκριτο από την πρώτη στιγμή. Σε περίπτωση που οι δανειστές μας δεν συναινέσουν-πράγμα που θεωρώ απίθανο-, οι εναλλακτικές ή συμπληρωματικές μας λύσεις είναι:
*Προσπάθεια κήρυξης του χρέους ως «επαχθούς». Δεν θα είναι δύσκολο, εφόσον η σκληρότητα των όρων του δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.
*Απαίτηση καταβολής, από τη Γερμανία, των €172 περίπου δισεκατομμυρίων, που μας οφείλει για τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, που διέπραξαν οι πρόγονοί της στη χώρα μας, στο διάστημα της κατοχής.
*Προσέγγιση στην Κίνα για να μας βοηθήσει, προσφέροντάς της την εκμετάλλευση-όχι την εκποίηση- του δημόσιου πλούτου μας για κάποια χρόνια.
*Παύση πληρωμών, στο εξωτερικό, μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε, έστω και αντιμετωπίζοντας κάποιο κίνδυνο αποπομπής μας από την Ευρωζώνη, αν και πολύ μικρό, αν συνυπολογιστούν οι σοβαρότατες δυσχέρειες και οι υπαρκτοί κίνδυνοι διάλυσης, που αντιμετωπίζει η ΕΕ και το ευρώ. Ωστόσο, στη ζυγαριά πρέπει να μπει και αυτό το ενδεχόμενο, που όμως ο κίνδυνός των συνεπειών του, κατά την κρίση μου, θα πρέπει να βαρύνει λιγότερο από όσο ο οριστικός μας χαμός.
*Άμεση εγκατάλειψη της αδιέξοδης αντιαναπτυξιακής στρατηγικής του Μνημονίου και κατάστρωση ενός απλού αναπτυξιακού προγράμματος, με επίκεντρο τη διενέργεια δημόσιων επενδύσεων και την αύξηση της ζήτησης των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων.
Εξυπακούεται ότι θα πρέπει να λειτουργήσουμε με μεγάλη ταχύτητα, και ίσως αν δεν υπάρξει άλλη λύση, με μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων, για να αποφύγουμε κοινωνική εξέγερση, που ελλοχεύει και που απειλεί να προκαλέσει αριθμό θυμάτων ανάλογο αυτού που θρήνησε η Αργεντινή, όταν βρέθηκε, περίπου, στη θέση μας.
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
(Προδημοσίευση από το υπό εκτύπωση νέο βιβλίο της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη από τις εκδόσεις Λιβάνης με τίτλο "Όλη η Αλήθεια για Χρέος και Ελλείμματα και πως θα σωθούμε"
Δεν υπάρχουν σχόλια